Стр. 1
Страницы: Стр.1 | Стр.2 | Стр.3 | Стр.4 | Стр.5 |
Зарегистрировано в НРПА РБ 6 декабря 1999 г. N 8/1956
1. Зацвердзiць Iнструкцыю аб парадку камплектавання, улiку, навуковай апрацоўкi, захавання i выкарыстання Музейнага фонду Рэспублiкi Беларусь (дадаецца).
2. Аддзелу музеяў i выставак, упраўленням культуры аблвыканкамаў, аддзелам культуры рай(гар)выканкамаў забяспечыць кантроль за выкананнем палажэнняў Iнструкцыi па ўлiку i захаванню прадметаў Музейнага фонду ў падведамных музеях i ўстановах музейнага тыпу.
3. Кантроль за выкананнем загада ўскласцi на начальнiка аддзела музеяў i выставак С.I.Маслоўскага.
Мiнiстр А.У.САСНОЎСКI
ЗАЦВЕРДЖАНА
загадам
Мiнiстра культуры
ад 20.01.97 N 19
IНСТРУКЦЫЯ
АБ ПАРАДКУ КАМПЛЕКТАВАННЯ, УЛIКУ, НАВУКОВАЙ АПРАЦОЎКI,
ЗАХАВАННЯ I ВЫКАРЫСТАННЯ ПРАДМЕТАЎ МУЗЕЙНАГА ФОНДУ
РЭСПУБЛIКI БЕЛАРУСЬ
УСТУП
Iнструкцыя распрацавана з улiкам i на падставе асобных прынцыповых палажэнняў наступных законаў Рэспублiкi Беларусь: "Аб культуры ў Рэспублiцы Беларусь" (арт. 12, 16, 34), "Аб ахове i зберажэннi гiсторыка-культурнай спадчыны" (арт. 35, 36, 37, 38, 48, 69, 70), "Аб уласнасцi ў Рэспублiцы Беларусь". Разам з тым пры падрыхтоўцы дакумента выкарыстаны дзеючыя iнструкцыйныя матэрыялы: "Палажэнне пра Музейны фонд Рэспублiкi Беларусь", зацверджанае загадам Мiнiстэрства культуры ад 8 мая 1992 г. N 51, Палажэнне аб фондава-закупачнай камiсii музея сiстэмы Мiнiстэрства культуры Рэспублiкi Беларусь, зацверджанае загадам Мiнiстэрства культуры ад 12 сакавiка 1992 г. N 30, дакументаў па ахове i супрацьпажарнай бяспецы фондасховiшчаў музеяў. У асобныя раздзелы Iнструкцыi ўвайшлi палажэннi, якiя замацаваны ў Палажэннi аб дзяржаўным музеi ў Рэспублiцы Беларусь, аб рэстаўрацыйным савеце.
Ужытая нарматыўна-прававая база ў якасцi падмурка дала магчымасць дакладна не толькi выкласцi асноўныя палажэннi ўлiкова-захаваўчай i навукова-даследчай дзейнасцi музеяў у дачыненнi да калекцый Музейнага фонду, але i акрэслiць межы кампетэнцыi кiраўнiцтва культурай розных узроўняў пры прыняццi тых цi iншых рашэнняў па праблемах узаемаадносiн музея i iншых юрыдычных цi фiзiчных асоб адносна рухомых гiсторыка-культурных каштоўнасцей, якiя захоўваюцца музеямi. На дадзеным этапе азначаная праблема з'яўляецца надзвычай актуальнай.
З улiкам таго, што Iнструкцыя аб парадку камплектавання, улiку, навуковай апрацоўцы, захавання i выкарыстання прадметаў Музейнага фонду Рэспублiкi Беларусь з'яўляецца першым дакументам такога характару ў незалежнай Рэспублiцы Беларусь i акрэслiвае такi значны накiрунак дзейнасцi музеяў, яна носiць дырэктыўны характар для ўсiх музеяў дзяржаўнай сеткi i абавязковая ў выкананнi iмi яе палажэнняў. Што датычыць iншых музеяў (iншых форм уласнасцi), то, з улiкам адзiнства Музейнага фонду i яго складу, яны таксама могуць кiравацца дадзенай Iнструкцыяй. Уся ўлiковая дакументацыя па фондава-захаваўчай дзейнасцi дзяржаўных музеяў павiнна весцiся на беларускай мове, у тым лiку i праз камп'ютэры.
На падставе i з выкарыстаннем неабходных палажэнняў дадзенай Iнструкцыi музеi распрацоўваюць уласныя iнструкцыi для ўнутранага карыстання, якiя павiнны ўлiчваць спецыфiку фондавай работы кожнага з iх.
I. АГУЛЬНЫЯ ПАЛАЖЭННI
1. Дзяржаўныя музеi Рэспублiкi Беларусь з'яўляюцца асноўнымi збiральнiкамi i сховiшчамi помнiкаў матэрыяльнай i духоўнай культуры беларускага народа i iншых народаў свету, рухомых гiсторыка-культурных каштоўнасцей, а таксама помнiкаў прыроды i твораў мастацтва, якiя ўваходзяць у склад Музейнага фонду Рэспублiкi Беларусь, i абавязаны ўсiмi намаганнямi i сродкамi забяспечваць iх належны ўлiк i поўную захаванасць як у сховiшчах, так i пры экспанаваннi.
2. Ускладзеныя дзяржавай на музеi абавязкi ў галiне фондава-захаваўчай дзейнасцi з рухомымi гiсторыка-культурнымi каштоўнасцямi забяспечваюцца адпаведнымi фiнансавымi сродкамi i матэрыяльна-тэхнiчнай базай.
3. Дадзеная Iнструкцыя выэначае парадак i асноўныя формы ўлiку, метады захавання i рэстаўрацыi музейных прадметаў.
4. Кiраўнiцтва музея на падставе Iнструкцыi i iншых нарматыўных дакументаў распрацоўвае асабiстыя iнструкцыi па наступных накiрунках улiкова-захаваўчай дзейнасцi:
- вызначэнне ўнутранага парадку ўлiку, захавання i рэстаўрацыi музейных прадметаў;
- захаванне музейных каштоўнасцей у сховiшчах, у пастаяннай экспазiцыi, на перасоўных, часовых i iншых выстаўках;
- прыём i выдача музейных прадметаў у пастаяннае цi часовае карыстанне;
- рэстаўрацыйныя агляды музейных прадметаў непасрэдна ў сховiшчах, экспазiцыях i на выстаўках;
- арганiзацыя аховы, дзяжурства i апламбiравання (апячатвання) памяшканняў фондасховiшчаў;
- парадак захоўвання i выдачы ключоў ад памяшканняў фондасховiшчаў у адпаведнасцi з размеркаванымi памiж работнiкамi фондаў (навуковымi супрацоўнiкамi) калекцыямi;
- парадак працы з фондавымi калекцыямi даследчыкаў i iншых зацiкаўленых асоб.
5. Парадак арганiзацыi пажарнай i вартаўнiчай аховы вызначаецца для музеяў адпаведнымi дзяржаўнымi структурамi.
6. Дырэктар музея, рэстаўрацыйнай альбо выставачнай установы нясе адказнасць за стварэнне належных умоў для захавання музейных прадметаў, за iх поўную цэласць, за стан улiку, навуковую апрацоўку i iнвентарызацыю, рэстаўрацыю i кансервацыю, за забеспячэнне аховы ў дзённы i начны час, а таксама за супрацьпажарны стан установы i фондавых памяшканняў.
7. Разам з дырэктарам адказнасць за цэласць i захаванасць музейных каштоўнасцей, за стан i належны iх улiк, кансервацыю i рэстаўрацыю нясе галоўны захавальнiк фондаў (у асобных найбольш буйных музеях, музейных аб'яднаннях, музеях-"скансэнах", гiсторыка-культурных запаведнiках - намеснiк дырэктара па ўлiку i захаванню фондавых калекцый).
8. Галоўны захавальнiк фондаў размяркоўвае памiж навуковымi супрацоўнiкамi на адказнае захаванне музейныя калекцыi i ўносiць свае прапановы на разгляд i зацвярджэнне дырэктара.
На галоўнага захавальнiка ўскладаецца абавязак кантролю i ўкаранення ў практыку праграм камп'ютэрнага ўлiку фондавых калекцый.
У музеях, дзе галоўны захавальнiк фондаў з'яўляецца адначасова i захавальнiкам музейных прадметаў (вядзе тую цi iншую калекцыю), ён нясе таксама матэрыяльную адказнасць за захаванасць гэтых збораў.
9. Намеснiк дырэктара па навуковай рабоце нясе адказнасць за камплектаванне фондаў, якое павiнна ажыццяўляцца мэтанакiравана i ў адпаведнасцi з зацверджанай органам кiраваня культуры навуковай праграмай (канцэпцыяй) развiцця музея, выкарыстанне музейных калекцый у экспазiцыях i выстаўках, належную якасць навуковай iнвентарызацыi. У музеях, дзе адсутнiчае намеснiк дырэктара па навуковай рабоце, непасрэдную адказнасць за стан дадзенай працы нясе дырэктар музея.
10. Намеснiк дырэктара па адмiнiстрацыйна-гаспадарчай рабоце, а ў асобных буйных музейных структурах, дзе ёсць i намеснiк дырэктара па будоўлi i рэстаўрацыi, разам нясуць адказнасць за забеспячэнне належнага тэмпературна-вiльготнаснага рэжыму ў фондасховiшчах i экспазiцыйна-выставачных памяшканнях, стан санiтарна-тэхнiчнай i электратэхнiчнай гаспадаркi, вартаўнiчую ахову, своечасовы рамонт будынка музея i фондасховiшчаў, забеспячэнне ўлiкова-захаваўчай i рэстаўрацыйнай службаў неабходнымi матэрыяламi. Усе азначаныя работы ўзгадняюцца з галоўным захавальнiкам фондаў i кантралююцца дырэктарам.
11. Захаванне музейных прадметаў па аддзелах, дзе яны iснуюць, забараняецца, за выключэннем iх часовага знаходжання пад час працы над экспазiцыяй i выстаўкай. У азначаным выпадку адказнасць за часовае захаванне музейных прадметаў нясе загадчык аддзела альбо iншая адказная асоба, на якую загадам дырэктара ўскладзены абавязкi па стварэнню экспазiцыi (выстаўкi).
Правы i абавязкi галоўнага захавальнiка
12. Галоўны захавальнiк музея здзяйсняе кiраўнiцтва работай па ўлiку, захаванню, кансервацыi i рэстаўрацыi музейных каштоўнасцей i кантралюе яе правядзенне непасрэдна або праз адпаведных загадчыкаў аддзеламi. Ён таксама кантралюе допуск асоб у фондасховiшча i забяспечвае выкананне ўстаноўленых правiл карыстання музейнымi каштоўнасцямi, вядзе ключавую гаспадарку.
13. Галоўны захавальнiк назначаецца i вызваляецца ў музеях рэспублiканскага падпарадкавання Мiнiстэрствам культуры Рэспублiкi Беларусь, у музеях абласнога, раённага падпарадкавання - адпаведнымi ўпраўленнямi i аддзеламi культуры згодна з падпарадкаваннем.
14. Прыём i здача спраў пры назначэннi цi вызваленнi галоўнага захавальнiка праводзяцца па актам, фiксуючым наяўнасць i захаванасць музейных фондаў, стан ўлiку i захавання, iнжынерна-тэхнiчны стан памяшканняў i абсталявання сховiшчаў, экспазiцыйных залаў i рэстаўрацыйных майстэрань, характар тэмпературна-вiльготнаснага i светавога рэжыму на дзень складання акта.
15. На час адпачынку, хваробы або другiя перыяды часовай адсутнасцi галоўнага захавальнiка яго правы i абавязкi ўскладаюцца на iншага работнiка, якi назначаецца спецыяльным загадам па музею.
16. Галоўны захавальнiк падпарадкаваны непасрэдна дырэктару музея.
17. Усе дакументы, перапiска, справаздачы, планы ўлiкова-захавальнiцкага i рэстаўрацыйнага характара, а таксама дакументы, непасрэдна звязаныя з рухам музейных фондаў (прыём i выдача, перадача з аднаго аддзела ў другi i г.д.), павiнны вiзiравацца галоўным захавальнiкам або падпiсвацца iм.
18. Указаннi i распараджэннi галоўнага захавальнiка ў галiне ўлiку, захавання i арганiзацыi рэстаўрацыйнай работы, абавязковыя для ўсiх супрацоўнiкаў музея.
19. Прызначэннi, звальненнi i перамяшчэннi работнiкаў улiку, захавання i рэстаўрацыi, а таксама ўнутранай аховы i наглядчыкаў залаў павiнны адбывацца толькi па ўзгадненню з галоўным захавальнiкам.
20. Галоўны захавальнiк абавязаны забяспечыць:
а) правiльны ўлiк усiх фондаў музея ў поўнай адпаведнасцi з iнструкцыяй;
б) прыняцце мер па захаванню музейных каштоўнасцей ва ўмовах, гарантуючых iх ад пашкоджання i крадзяжу;
в) правiльнае вядзенне i захаванне ўсiх дакументаў улiкова-захавальнiцкага парадку;
г) своечасовую распрацоўку ўнутрымузейных iнструкцый, вызначаючых строгi парадак работ у галiне ўлiку, захавання, рэстаўрацыi i аховы музейных каштоўнасцей i адказнасць кожнага захавальнiка i работнiка ўнутранай аховы за адпаведны ўчастак улiкова-захавальнiцкай работы;
д) кантроль за правiльнай работай загадчыкаў аддзеламi, захавальнiкаў i iншых супрацоўнiкаў у галiне ўлiку, захавання, рэстаўрацыi i аховы музейных каштоўнасцей, iх упакоўкi для транспарцiроўкi;
е) перыядычную камiсiйную праверку ведаў захавальнiкамi iнструкцый па ўлiку i захаванню музейных каштоўнасцей.
21. У выпадку атрымання распараджэння дырэктара, якое супярэчыць дадзенай iнструкцыi, галоўны захавальнiк да выканання яго абавязаны тэрмiнова паведамiць дырэктару ў пiсьмовай форме аб няправiльнасцi дадзенага iм распаражэння. Пры пацверджаннi дырэктарам у пiсьмовай форме распараджэння галоўны захавальнiк абавязаны тэрмiнова паведамiць аб гэтым Мiнiстэрству культуры Рэспублiкi Беларусь i ў мясцовыя органы культуры ў адпаведнасцi з падпарадкаванасцю ў вуснай, а затым i ў пiсьмовай форме.
22. Супрацоўнiкi, якiя дапусцiлi страту, крадзёж або пашкоджанне музейных каштоўнасцей, а таксама парушэнне процiпажарных правiл i рэжыму, прыцягваюцца да дысцыплiнарнай, крымiнальнай адказнасцi i нясуць матэрыяльную адказнасць у парадку, устаноўленым дзеючым заканадаўствам.
23. Пра ўсе выпадкi крадзежу, пашкоджання цi захворвання музейных прадметаў дырэктар i галоўны захавальнiк абавязаны тэрмiнова паведамiць у Мiнiстэрства культуры Рэспублiкi Беларусь i месныя органы культуры ў адпаведнасцi з падпарадкаванасцю ў вуснай, а затым у пiсьмовай форме, з падрабязным пераказам усiх абставiн здарэння.
У выпадку крадзяжу трэба тэрмiнова паведамiць у следчыя органы ў мэтах прыняцця тэрмiновых мер па пошуку ўкрадзеных прадметаў.
24. Ва ўсiх выпадках пашкоджанняў цi сур'ёзных захворванняў музейных прадметаў музей абавязаны тэрмiнова скласцi дэфектны акт, у якiм дакладна зафiксаваць ступень пашкоджання цi захворвання прадмета, прычыну i абставiны пашкоджання (да дэфектнага акта дадаецца фотаздымак пашкоджанага прадмета). Музей абавязаны таксама прыняць ва ўстаноўленым парадку меры па ўзнаўленню i рэстаўрацыi прадмета i лiквiдаванню прычыны захворванняў. Пры пашкоджаннi прадмета музей павiнен забяспечыць захаванасць усiх яго, нават самых нязначных частак (часцiнкi фарбаванага слою твораў жывапiсу, асколкi скульптуры, фарфору, дэталi мэблi, фрагменты шыцця, абрыўкi паперы i iнш.) i перадаць iх рэстаўрацыйнай майстэрнi адначасна з перадачай прадмета для рэстаўрацыi.
25. Ва ўсiх музеях павiнен быць устаноўлены пiльны кантроль за станам асаблiва каштоўных помнiкаў матэрыяльнай i духоўнай культуры, прыродазнаўчай гiсторыi. На гэтыя помнiкi павiнны быць заведзены iндывiдуальныя справы, у якiх канцэнтруецца ўся дакументацыя, звязаная са змяненнем стану захаванасцi прадмета i яго рэстаўрацыяй. У выпадку захворвання цi пашкоджання такога помнiка копiя дэфектнага акта разам з тлумачальнай запiскай i фотаздымкам пашкоджанага прадмета тэрмiнова накiроўваецца ў Мiнiстэрства культуры Рэспублiкi Беларусь.
Рэстаўрацыю асаблiва выдатных музейных каштоўнасцей, акрамя самых простых кансервацыйных работ, дапускаецца рабiць толькi з дазволу Мiнiстэрства культуры Рэспублiкi Беларусь i пры наяўнасцi заключэння камiсii ў складзе аўтарытэтных спецыялiстаў, музейных работнiкаў i рэстаўратараў вышэйшай квалiфiкацыi.
Прынцыпы камплектавання музейных калекцый
26. Кожны музей павiнен распрацаваць праграму камплектавання фондавых калекцый, якая складаючай часткай уваходзiць у яго навуковую канцэпцыю iснавання i развiцця, абмеркаваць на навуковай Радзе i зацвердзiць. Фондавы збор кожнага музея павiнен адпавядаць яго тэматычнай скiраванасцi. Праграма камплектавання з цягам часу можа карэкцiравацца ў адпаведнасцi з патрэбай дзейнасцi музея.
27. Пры камплектаваннi фондавых калекцый музей павiнен улiчваць магчымасцi па iх дакументаванню, навуковай апрацоўцы, забеспячэнню належнай захаванасцi, рэстаўрацыi i экспанавання.
28. Музей не можа прымаць непасрэдны ўдзел, а таксама падтрымлiваць тым цi iншым чынам любую здзелку ў набыццi музейных прадметаў, калi яна ажыццяўляецца супрацьзаконна.
29. Не можа набывацца музеем прадмет для яго калекцыi ад прыватнай асобы, калi музей не перакананы ў яго законнай прыналежнасцi ўладальнiку.
30. Пры атрыманнi ў сваю калекцыю музейных прадметаў, якiя знойдзены пад час археалагiчных даследванняў, музей павiнен пераканацца ў iх навуковай сапраўднасцi i, разам з тым, у наяўнасцi пры гэтым адпаведнага дазволу на правядзенне раскопак ад органаў кантролю за захаваннем гiсторыка-культурнай спадчыны.
31. Любая практычная дзейнасць музея, якая звязана з арганiзацыяй i правядзеннем пошукавых альбо даследчых экспедыцый з мэтай камплектавання фондавых калекцый, павiнна ажыццяўляцца згодна з адпаведнымi дзяржаўнымi законамi i навуковымi патрабаваннямi, што дзейнiчаюць у Рэспублiцы Беларусь.
32. Музей абавязаны адыгрываць значную ролю ў справе прадухiлення працэса дэградацыi гiстарычных, прыродных, археалагiчных, этнаграфiчных, лiтаратурных i мастацкiх помнiкаў краiны.
33. Дараваннi, завяшчаннi i прадметы, што бяруцца ў часовае карыстанне, музей можа прымаць толькi тады, калi гэта стасуецца з праграмай камплектавання яго фондавых калекцый i агульнай палiтыкай дзейнасцi. Прапановы, якiя не адпавядаюць гэтым умовам, не павiнны прымацца музеем.
34. Кожны музей прызнае неабходнасць супрацоўнiцтва i кансультацый памiж музеямi ў галiне камплектавання фондавых калекцый, асаблiва па адзiнай альбо супольнай тэматычнай скiраванасцi.
Суцэльнасць калекцый
35. 3 улiкам таго, што калекцыя ўяўляе навукова абгрунтаваны збор рухомых матэрыяльных каштоўнасцей або фiксаваных духоўных каштоўнасцей, якiя належаць аднаму ўласнiку, музей не мае права адчужаць гэтыя каштоўнасцi, якiя ўвайшлi ў яго фондавыя калекцыi.
36. Музеi, прадметам захавання якiх з'яўляюцца "жывыя" узоры, абавязаны час ад часу замяняць цi абнаўляць частку сваiх калекцый.
Юрыдычны аспект адчужэння музейных прадметаў з калекцыi
ў асобных выпадках (вяртанне былым уладальнiкам,
спiсанне)
37. Вяртанне музейных прадметаў з калекцыi па заявах юрыдычных альбо фiзiчных асоб, што раней перадалi iх рэчы музею, павiнна адбывацца ў адпаведнасцi з патрабаваннямi дзеючага заканадаўства Рэспублiкi Беларусь i нарматыўнымi дакументамi, зацверджанымi Мiнiстэрствам культуры, толькi са згоды кiраўнiцтва музея.
38. Дазвол на адчужэнне даецца ў пiсьмовай форме Мiнiстэрствам культуры, на якога дзяржавай ускладзены абавязкi аховы i зберажэння гiсторыка-культурнай спадчыны народа Беларусi. Пры неабходнасцi Мiнiстэрства мае права запрасiць заключэнне высокаквалiфiкаваных спецыялiстаў-экспертаў па спрэчных пытаннях адчужэння (вяртання) музейнага прадмета.
39. Пры вяртаннi музейнага прадмета з калекцыi музей абавязаны правесцi яе фотафiксацыю, адбiткi якой разам з дакументацыяй падлягаюць абавязковаму захаванню.
40. Спiсанне музейных прадметаў асноўнага фонду ажыццяўляецца толькi з пiсьмовага дазволу (загаду) Мiнiстэрства культуры на падставе прадастаўлення музеем усей неабходнай папярэдняй дакументацыi i абгрунтавання па кожнаму прадмету асобна. У выпадку адсутнасцi патрэбнай дакументацыi i заключэння экспертаў адносна лёсу таго цi iншага музейнага прадмета пытанне аб спiсаннi яго з улiку Мiнiстэрствам культуры не разглядаецца.
41. У выпадку страты цi пашкоджання фiзiчнага стану музейнага прадмета музей абавязаны прыкласцi ўсе намаганнi для яго пошуку з далучэннем адпаведных дзяржаўных органаў цi ўзнаўлення фiзiчнага стану (рэстаўрацыi) i, разам з тым, у асобных выпадках, знайсцi аўтэнтычную замену. Толькi пасля вычарпальных захадаў адносна ўзнаўлення музейнага прадмета перад фондава-закупачнай камiсiяй можа быць пастаўлена пытанне па яго адчужэнню. Прыняцце такога рашэння аб хадайнiцтве перад Мiнiстэрствам культуры з'яўляецца справай прафесiйнага сумлення кожнага з членаў камiсii i павiнна быць усебакова абгрунтавана.
42. Дазвол Мiнiстэрства культуры на вяртанне дзяржаўных узнагарод былога СССР даецца толькi пры станоўчым рашэннi па гэтаму пытанню адпаведных мясцовых Саветаў, куды i павiнны звяртацца грамадзяне. У дадзеным выпадку разам з рашэннем Савета да Мiнiстэрства культуры дасылаецца лiст ад музея адносна яго згоды на вяртанне той цi iншай узнагароды.
43. Катэгарычна забараняецца набыццё спiсаных музейных прадметаў супрацоўнiкамi музея цi супрацоўнiкамi органаў кiравання культуры, членамi iх сем'яў, сваякамi. Не могуць спiсаныя прадметы апынуцца ў часовым карыстаннi альбо ў асабiстых калекцыях азначаных асоб.
44. Калi музей мае прадметы, адносна якiх ёсць доказы, што яны трапiлi да яго ў калекцыю з парушэннем iснуючых нормаў мiжнароднага права, якiя маюць дачыненне да Рэспублiкi Беларусь, музей павiнен спрыяць вяртанню гэтых прадметаў у краiну паходжання.
45. Прафесiйным абавязкам кожнага музейнага работнiка з'яўляецца навуковае дакументаванне набытых музеем прадметаў, якiя ўзяты як на пастаяннае, так i на часовае карыстанне.
46. Недапушчальным з'яўляецца захаванне музейных прадметаў, якiя не ўлiчаны i не забяспечана iх належная захаванасць i ўтрыманне.
47. Пры экспанаваннi выставак за межамi Рэспублiкi Беларусь музей павiнен застрахаваць музейныя прадметы па кошту, якi адэкватны iх сапраўднай каштоўнасцi, уключаючы i прадметы, што атрыманы для ўдзелу ў выстаўцы на часовае карыстанне ад iншых арганiзацый цi прыватных асоб.
48. Музей не павiнен даручаць захаванне, рэстаўрацыю альбо iншыя прафесiйныя функцыi асобам, якiя не маюць для гэтага неабходнай прафесiйнай падрыхтоўкi, альбо такiя асобы павiнны ажыццяўляць работы толькi пад наглядам з боку вопытных спецыялiстаў i з дазволу кiраўнiцтва музея.
49. Галоўным абавязкам кожнага музейнага работнiка з'яўляецца забеспячэнне захаванасцi музейных калекцый i асобных музейных прадметаў, якая гарантуе iх перадачу нашчадкам у належным стане.
50. Рашэнне аб неабходнасцi рэстаўрацыйнага ўмяшальнiцтва ў дачыненнi да таго цi iншага музейнага прадмета ў мэтах забеспячэння яго аўтэнтыкi прымаецца па прапанове адказнага за калекцыю супрацоўнiка i прафесiйнага мастака-рэстаўратара навукова-рэстаўрацыйнай Радай i зацвярджаецца кiраўнiцтвам музея.
Дакументацыя
51. Кожны прадмет, што ўвайшоў у склад музейнай калекцыi, павiнен быць зарэгiстраваны i дакументаваны ў адпаведнасцi з iнструкцыямi i палажэннямi, якiя прыняты ў Рэспублiцы Беларусь.
52. Недапушчальна вольная iнтэрпрэтацыя iснуючай улiковай дакументацыi як дакументаў юрыдычнай адказнасцi.
53. Улiковая дакументацыя павiнна быць пазбаўлена ўмоў знiшчэння цi крадзяжу.
Кожны музейны прадмет цi суцэльная калекцыя, якiя перадаюцца альбо набываюцца музеем на пастаяннае захаванне, павiнны быць ацэнены фондава-закупачнай камiсiяй у беларускiх рублях i доларах ЗША па адпаведнаму курсу на момант ацэнкi.
Музейныя прадметы, якiя выкарыстоўваюцца ў складзе экспазiцый цi выставак (пастаянных, часовых, перасоўных i г.д.) i да якiх маюць доступ для агляду наведвальнiкi, у абавязковым парадку павiнны мець адпаведную ацэнку каштоўнасцi ў беларускiх рублях i доларах ЗША па курсу.
II. МУЗЕЙНЫ ФОНД РЭСПУБЛIКI БЕЛАРУСЬ
54. Музейны фонд Рэспублiкi Беларусь уяўляе сабой сукупнасць рухомых i асобных нерухомых помнiкаў гiсторыi i культуры Беларусi, а таксама гiсторыка-культурных каштоўнасцей замежжа, якiя маюць гiстарычную, навуковую, прыродную, мастацкую i iншую вартасць i знаходзяцца на тэрыторыi Рэспублiкi Беларусь.
55. Дакументальныя помнiкi, што знаходзяцца на ўлiку i захаваннi ў музеях, адначасова ўваходзяць у склад Дзяржаўнага архiўнага фонду Рэспублiкi Беларусь. Парадак iх камплектавання, улiку, захавання, забеспячэння аховы i выкарыстанне вызначаюцца адпаведным заканадаўствам Беларусi, а таксама iнструкцыйнымi дакументамi па адносiнах да музейных калекцый.
56. Дзяржаўнымi органамi кiравання i кантролю за станам i выкарыстаннем помнiкаў Музейнага фонду з'яўляюцца Мiнiстэрства культуры Рэспублiкi Беларусь i падпарадкаваныя яму органы культуры на месцах.
57. Музейны фонд ствараецца i iснуе для найбольш поўнага выяўлення, цэнтралiзаванага ўлiку, камплектавання, вывучэння, забеспячэння належнай захаванасцi i выкарыстання рухомых гiсторыка-культурных каштоўнасцей у мэтах развiцця культуры, навукi, ведаў аб прыродзе i навакольным асяроддзi, мастацтве, лiтаратуры, гiсторыi, выхавання самасвядомасцi грамадства, яго чалавечых, маральных i эстэтычных густаў.
Склад Музейнага фонду Рэспублiкi Беларусь
58. Помнiкамi Музейнага фонду ў галiне гiсторыi i культуры з'яўляюцца:
- калекцыi i асобныя музейныя прадметы, якiя звязаны з найважнейшымi з'явамi ў жыццi беларускага i iншых народаў, эпох, грамадства i дзяржавы; развiццём культуры i побыту, навукi i тэхнiкi; жыццём i дзейнасцю дзяржаўных, палiтычных, грамадскiх, ваенных дзеячоў, дзеячоў навукi, лiтаратуры, культуры i мастацтва, актыўных удзельнiкаў гiстарычных падзей;
- археалагiчныя калекцыi i асобныя археалагiчныя знаходкi, што выяўлены пры археалагiчных даследаваннях помнiкаў гiсторыi i культуры;
- помнiкi манументальнага, выяўленчага, дэкаратыўна-прыкладнога, народнага, музычнага, тэатральнага i iншых вiдаў мастацтва;
- калекцыi i асобныя прадметы геалогii, палеанталогii, мiнералогii i iншыя, што характарызуюць прыродную гiсторыю;
- рукапiсы ўсiх вiдаў творчасцi, рукапiсныя кнiгi, старадрукi, антыкварныя, рэдкiя i асаблiва каштоўныя выданнi;
- нумiзматычныя, геральдычныя, эпiграфiчныя калекцыi i асобныя прадметы;
- калекцыi зброi i ваеннай атрыбутыкi, асобныя прадметы i прадметы азначанай тэматыкi;
- калекцыi i асобныя прадметы з каштоўных металаў i камянёў, якiя маюць гiстарычную, мастацкую, навуковую альбо iншую каштоўнасць;
- iншыя музейныя прадметы, якiя ўяўляюць гiстарычную, навуковую, мастацкую i культурную каштоўнасць.
Арганiзацыя Музейнага фонду
59. Асноўнымi сховiшчамi помнiкаў Музейнага фонду ў Беларусi з'яўляюцца:
- дзяржаўныя музеi, музеi-запаведнiкi, гiсторыка-культурныя запаведнiкi, музеi-"скансэны", выставачныя залы, музейныя панарамы i iншыя музейныя структуры дзяржаўнай сеткi;
- выстаўкi, галерэi, запаснiкi Мастацкага фонду Рэспублiкi Беларусь;
- музеi iншых мiнiстэрстваў i ведамстваў;
- музеi на грамадскiх пачатках прадпрыемстваў, калгасаў, саўгасаў, арганiзацый, устаноў, школ, ПТВ, тэхнiкумаў, лiцэяў, гiмназiй, ВНУ i гэтак далей;
- акадэмiчныя музеi;
- музеi кааператыўных i грамадскiх арганiзацый, аб'яднанняў, асацыяцый, прыватныя музеi;
- прыватныя калекцыi, якiя ўзяты на дзяржаўны ўлiк.
60. На ўсе азначаныя музейныя ўстановы цi ўстановы музейнага тыпу па правiлах улiку, захавання, навуковай апрацоўкi i выкарыстання помнiкаў Музейнага фонду распаўсюджваюцца палажэннi дакументаў, якiя дзейнiчаюць для дзяржаўных музеяў.
61. Помнiкi Музейнага фонду са збораў музеяў на грамадскiх пачатках, якiя ўяўляюць найбольшую каштоўнасць, ставяцца на ўлiк адпаведнымi тэрытарыяльнымi дзяржаўнымi музеямi па даручэнню органаў кiравання культуры; дзяржаўныя музеi забяспечваюць кантроль за належным iх захаваннем i выкарыстаннем.
62. У выпадку спынення дзейнасцi музея на грамадскiх пачатках, яго фонды павiнны перадавацца ў адпаведны тэрытарыяльны дзяржаўны музей.
63. Для разгляду i прафесiйнага вырашэння пытанняў па аднясенню i ўключэнню прадметаў у склад Музейнага фонду ў музеях ствараюцца i дзейнiчаюць фондава-закупачныя i экспертныя камiсii.
64. Музейны фонд складаецца з прадметаў i калекцый асноўнага, навукова-дапаможнага i абменнага фондаў.
65. Адносiны да збору, захавання i выкарыстання калекцый i прадметаў як асноўнага, так i навукова-дапаможнага фонду iдэнтычныя.
66. Усе спецыфiчныя пытаннi па праблемах адносiн да Музейнага фонду з боку юрыдычных цi фiзiчных асоб вызначаюцца "Палажэннем пра Музейны фонд Рэспублiкi Беларусь", якое зацверджана загадам Мiнiстэрства культуры ад 8 траўня 1992 г. N 51.
III. КАМПЛЕКТАВАННЕ МУЗЕЙНЫХ ФОНДАЎ
67. Камплектаванне фондаў уяўляе адзiн з галоўных напрамкаў музейнай дзейнасцi.
68. Спосабамi камплектавання з'яўляюцца:
- навуковыя экспедыцыi i камандзiроўкi;
- закупка i дарэнне ад прадпрыемстваў, устаноў, арганiзацый, прыватных асоб;
- заказы твораў выяўленчага i дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва, а таксама капiйных прадметаў;
- абмен непрофiльнымi i дублетнымi матэрыяламi з iншымi музеямi цi прыватнымi асобамi.
69. Пытаннi адбору, набыцця i кошту прадметаў музейнага значэння вырашае фондава-закупачная камiсiя музея.
Структура i склад музейных фондаў
70. Склад фондаў фармiруецца, зыходзячы з профiля музея. Асноўнымi профiльнымi групамi музеяў з'яўляюцца:
а) гiстарычныя музеi: шырокага гiстарычнага профiлю (краязнаўчыя), спецыяльныя гiстарычныя (археалагiчныя, этнаграфiчныя, нумiзматычныя i iнш.), ваенна-гiстарычныя;
б) прыродазнаўчыя музеi (бiялагiчныя, батанiчныя, заалагiчныя, геалагiчныя, экалагiчныя i iнш.);
в) мастацкiя музеi (выяўленчага цi дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва, мастацкiх рамёстваў, тэатральныя, музычныя, кiнематаграфiчныя i iнш.);
г) лiтаратурныя музеi, у тым лiку лiтаратурна-мемарыяльныя;
д) тэхнiчныя музеi (палiтэхнiчныя, сувязi, чыгуначнага транспарту, прадпрыемстваў i iнш.);
ж) комплексныя музеi, якiя спалучаюць тэматыку розных профiляў (прыродазнаўча-гiстарычныя, гiсторыка-мастацкiя i iнш.);
з) гiсторыка-культурныя музеi-запаведнiкi; музеi народнай архiтэктуры i побыту ("скансэны") i iнш.
71. Музейныя фонды маюць у сваёй структуры:
- асноўны фонд музейных прадметаў;
- фонд навукова-дапаможных матэрыялаў;
- абменны фонд.
72. Пры неабходнасцi ствараецца фонд часовага захавання музейных прадметаў.
73. У асобных выпадках ствараецца абменны фонд, куды вылучаюцца няпрофiльныя i дублетныя музейныя прадметы (звыш 5 адз.). Юрыдычны статус музейных прадметаў абменнага фонда вызначаецца фондава-закупачнай камiсiяй.
74. Да асноўнага фонду належаць сапраўдныя рухомыя i асобныя нерухомыя помнiкi прыроднай гiсторыi, матэрыяльнай i духоўнай культуры, якiя дакументуюць з'явы прыроды, гiстарычныя падзеi, развiццё навукi i тэхнiкi, культуры i побыту, жыццё i дзейнасць выдатных прадстаўнiкоў грамадства.
75. Склад асноўнага фонду камплектуецца на падставе прынятай у музеязнаўстве класiфiкацыi з улiкам стварэння найбольш спрыяльных умоў захавання, вывучэння i выкарыстання музейных прадметаў. Аднясенне музейнага прадмета да канкрэтнага тыпу гiстарычнага помнiка абумоўлiваецца прыродай паходжання гэтага прадмета.
Рэчавыя помнiкi:
- археалагiчныя знаходкi;
- прадметы нумiзматыкi, геральдыкi, сфрагiстыкi, эпiграфiкi;
- зброя;
- вайсковая атрыбутыка;
- сцягi;
- прылады працы, прыборы, механiзмы, сродкi руху i iнш.;
- узоры дасягненняў навукi i тэхнiкi, вырабаў прамысловасцi;
- прадметы побыту;
- адзенне, абутак, галаўныя ўборы;
- узоры i аб'екты прыроды, тэхнiкi прэпарыравання i навуковай таксiдэрмii, бiягрупы i ландшафтныя дыярамы, зборы прыродавыпрабавальнiкаў i iнш.;
- меморыi.
Выяўленчыя помнiкi:
- творы выяўленчага мастацтва: жывапiс, графiка (у тым лiку мастацкi плакат, кнiжная iлюстрацыя, паштоўкi, маркi, камп'ютэрныя выявы i iнш.), скульптура;
- творы дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва;
- схематычныя выявы (карты, планы i iнш.);
- фатаграфii (дагератыпы, негатывы, пазiтывы);
- паштоўкi.
Пiсьмовыя помнiкi:
- дакументы навуковага, устаноўчага цi асабiстага паходжання (летапiсы, хронiкi, даследаваннi навукоўцаў, заканадаўчыя, палiтычныя, статыстычныя дакументы, пасведчаннi, даведкi, граматы, дыпломы, лiсты, публiцыстычныя i мастацкiя творы i iнш.).
Фонапомнiкi:
- пласцiнкi, магнiтафонныя стужкi i дыскi;
- кiна-вiдэа-аўдыафiльмы.
76. Падставай для фармiравання той цi iншай калекцыi можа з'яўляцца:
- агульнасць матэрыяла, з якога выраблены прадмет (метал, дрэва, шкло, керамiка, тканiна, папера i г.д.);
- тэхнiка вырабу (завадскi, самаробны, друкаваны, рукапiсны i iнш.);
- функцыянальнае прызначэнне прадмета (адзенне, мэбля, прылады працы i г.д.);
- храналагiчны, тэматычны i геаграфiчны прынцыпы;
- аўтарская прыналежнасць;
- прыналежнасць да пэўнага жанру, школы i г.д. (для мастацкiх твораў).
77. Усе варыянты арганiзацыi калекцыi знаходзяць адлюстраванне ў iнвентарных кнiгах, картатэках цi аўтаматызаваным каталозе музейных прадметаў.
78. У склад навукова-дапаможнага фонду ўключаюцца копii фотаздымкаў i дакументаў, муляжы, макеты, слепкi, планы, схемы i iнш., распрацаваныя i набытыя ў якасцi дапаўнення да музейных прадметаў.
79. У асобных выпадках копii, маючыя гiстарычную, навуковую, мастацкую цi мемарыяльную каштоўнасць, а таксама дакладныя копii страчаных музейных прадметаў могуць быць аднесены да асноўнага фонду.
80. У асобных выпадках недастатковая вывучанасць цi патрэба ў рэстаўрацыi з'яўляецца падставай аднясення прадмета да навукова-дапаможнага фонду.
81. Фонд часовага захавання складаюць прадметы i навукова-дапаможныя матэрыялы, якiя прымаюцца ў часовае карыстанне ад iншага музея, установы цi прыватнай асобы для навукова-даследчай, экспазiцыйнай i iншай работы.
82. У абменны фонд музея могуць быць вылучаны няпрофiльныя i дублетныя (звыш 5 адзiнак) музейныя прадметы.
83. Склад абменнага фонду фiксуецца ў спецыяльнай кнiзе.
84. Фонд выкарыстоўваецца для абмену з iншымi музеямi цi прыватнымi асобамi на прадметы, якiя адпавядаюць профiлю музея. Абмен ажыццяўляецца ў адпаведнасцi з дадзенай Iнструкцыяй.
85. Пытаннi аднясення прадметаў да асноўнага, навукова-дапаможнага цi абменнага фондаў вырашаюцца фондава-закупачнай камiсiяй музеяў.
86. Крытэрыi прыроднай, гiстарычнай, навуковай, мастацкай i мемарыяльнай каштоўнасцi помнiкаў асноўнага фонду вызначаюцца ў адпаведнасцi з п. 5 Палажэння пра музейны фонд Рэспублiкi Беларусь.
Аўтаматызаваныя iнфармацыйна-пошукавыя сiстэмы
87. У сувязi з пастаянным ростам музейных збораў, павелiчэннем аб'ёму неабходнай дакументацыi, а таксама ў мэтах рацыянальнага назапашвання, захавання i перадачы iнфармацыi па ўсiх напрамках музейнай дзейнасцi, у музеях укараняюцца аўтаматызаваныя iнфармацыйна-пошукавыя сiстэмы.
88. ЭВМ не замяняюць улiкова-захаваўчых дакументаў, якiя маюць юрыдычную сiлу: актаў, iнвентарных кнiг i кнiг спецыяльнага ўлiку.
89. 3 мэтай стварэння Зводнага навуковага каталога Музейнага фонду Рэспублiкi Беларусь у ЭВМ уводзяцца ўлiкова-захаваўчыя i навуковыя дадзеныя аб музейных прадметах згодна з зацверджанай формай "Унiфiкаванага навуковага пашпарту музейнага прадмета" (гл. дадатак).
90. Доступ да гэтай iнфармацыi ажыццяўляецца з дазволу галоўнага захавальнiка цi навуковага супрацоўнiка-аўтара ўводу iнфармацыi ў ЭВМ.
91. Навукова-даведачныя картатэкi могуць быць заменены аўтаматызаваным каталогам музейных прадметаў, якi праводзiць адбор дадзеных у адпаведнасцi з канкрэтным запытам i прадастаўляе iх у любых патрабуемых спалучэннях.
92. Выкарыстанне ЭВМ мэтазгодна таксама пры складаннi ўлiковых вопiсаў, iншых даведачных, улiкова-дапаможных i планава-справаздачных дакументаў, прынятых у кожным канкрэтным музеi.
IV. ДЗЯРЖАЎНЫ ЎЛIК МУЗЕЙНЫХ ФОНДАЎ
Агульныя палажэннi
93. Дзяржаўны ўлiк музейных фондаў уяўляе сабой вызначэнне i рэгiстрацыю музейных збораў, якiя з'яўляюцца нацыянальным здабыткам.
94. Музейныя фонды падлягаюць дакладнаму дзяржаўнаму ўлiку, якi забяспечвае iх юрыдычную ахову i стварае ўмовы для вывучэння i рацыянальнага выкарыстання.
95. Усе рухомыя помнiкi гiсторыi i культуры, якiя захоўваюцца ў музеi, бухгалтарскаму ўлiку па кошту не падлягаюць.
96. Улiк музейных фондаў прадугледжвае дзве стадыi:
а) першую - рэгiстрацыю i атрыбуцыю трапiўшых у музей прадметаў, маючы на ўвазе iх дакументальную ахову (складанне акта, кароткi запiс у кнiзе паступленняў, складанне картатэкi);
б) другую - iнвентарызацыю, г.зн. навуковую рэгiстрацыю музейных прадметаў згодна класiфiкацыi па тыпах крынiц, вiдах матэрыялаў, вiдах мастацтва, калекцыях i iнш., складанне больш разгорнутага i дасканалага апiсання, удакладненне атрыбуцыi, запiс у навуковы iнвентар, складанне навуковага пашпарту.
97. Асноўнымi юрыдычнымi дакументамi дзяржаўнага ўлiку музейных фондаў з'яўляюцца:
- акт прыёму;
- акт выдачы;
- кнiга паступленняў;
- навуковы iнвентар.
98. Для характарыстыкi музейнага прадмета навуковы iнвентар з'яўляецца найбольш поўным дакументам, якi фiксуе яго класiфiкацыю i вынiкi вывучэння.
99. Акты прыёму i выдачы, кнiгi паступленняў i iнвентарныя кнiгi павiнны запаўняцца разборлiва, дакладна, без памарак, падчыстак i неабумоўленых выпраўленняў.
100. Выпраўленне запiсаў у гэтых дакументах магчыма толькi ў выключных выпадках. Пры неабходнасцi ўнясення выпраўленняў яны выконваюцца чырвонымi чарнiламi на падставе рашэння фондава-закупачнай камiсii. Пры гэтым старыя запiсы закрэслiваюцца адной рысай, новыя запiсы павiнны добра чытацца. Запiс завяраецца подпiсам галоўнага захавальнiка, пячаткай музея.
101. Кнiгi паступленняў i iнвентарныя кнiгi, як дакументы ахоўнага i юрыдычнага парадку, павiнны быць да запаўнення пранумараваны, прашнураваны, падпiсаны галоўным захавальнiкам, дырэктарам музея i зацверджаны пячаткай вышэйстаячай арганiзацыi па падпарадкаванню.
Парадак прыёму прадметаў, якiя паступiлi ў музей
102. У музей паступаюць прадметы:
1) для папаўнення фондаў (на закупку, у дар, па абмену i г.д.);
2) у часовае карыстанне для экспанавання на выстаўках, часовых i стацыянарных экспазiцыях, экспертызы.
103. Прадметы, якiя паступiлi ў музей у дар або набытыя, а таксама прынятыя ў часовае карыстанне, падлягаюць дакладнаму дакументальнаму ўлiку.
Першасны юрыдычны дакумент - "Акт прыёму".
104. Афармленне прыёму i выдачы прадметаў ажыццяўляецца адразу па iх паступленнi або выдачы.
105. Захоўванне ў музеi прадметаў, якiя не аформлены актамi прыёму, катэгарычна забараняецца.
106. Акт прыёму прадметаў на пастаяннае захаванне ў дар складаецца ў двух экзэмплярах, у выпадку закупкi - у трох, пад капiрку чорнай або фiялетавай пастай. Нумар акта прысвойвае загадчык сектара ўлiку або навуковы супрацоўнiк, адказны за ўлiк фондаў.
107. Кожны экзэмпляр акта падпiсваецца навуковым супрацоўнiкам, якi прымае матэрыялы, i уладальнiкам, пры гэтым прозвiшчы паўтараюцца ў дужках разборлiва.
Заўвага. Перад выездам, камандзiроўкай, экспедыцыяй навуковы супрацоўнiк атрымлiвае чыстыя акты (бланкi) з пячаткай у загадчыка сектара ўлiку або ў галоўнага захавальнiка пад роспiс, невыкарыстаныя акты вяртае, аб чым робiцца адпаведны запiс у кнiзе ўлiку бланкаў.
108. Пры складаннi акта прыёму на пастаяннае або часовае захаванне дакладна ўказваецца месца складання акта, год, месяц, чысло, ад каго i для якой мэты, на якi тэрмiн (калi прадмет паступiў часова на выстаўку, экспертызу i iнш.) прыняты прадмет.
109. Пры гэтым прадметы дакладна пералiчваюцца адзiн за другiм па назве, даецца кароткае iх апiсанне, указваецца памер, матэрыял, тэхнiка, абавязкова адзначаецца захаванасць прадмета. Калi прадмет мае кошт (быў заказаны або набыты), яго кошт указваецца пропiсам.
110. Пры неабходнасцi, калi прадмет патрабуе асаблiвай атрыбуцыi, да акта прыёму прыкладаецца заключэнне спецыялiстаў або экспертнай камiсii, заверанае адпаведнай установай, якая праводзiла экспертызу.
111. Для археалагiчных матэрыялаў да акта прыёму прыкладаецца палявы або калекцыйны вопiс прадметаў.
112. На падставе рашэння (пратакола) фондава-закупачнай камiсii аб набыццi (закупцы), перадачы ў дар музею i г.д. прадметаў, афармленне акта прыёму завяршаецца подпiсам галоўнага захавальнiка, зацвярджаецца дырэктарам музея, замацоўваецца пячаткаю.
113. Прозвiшчы асоб, якiя здаюць i прымаюць прадметы, павiнны быць у акце паўтораны разборлiва ў дужках.
114. У выпадку адхiлення матэрыялу ён вяртаецца ўладальнiку асабiста або па пошце за кошт музея. У акце прыёму i ў кнiзе рэгiстрацыi актаў у графе "Заўвагi" робiцца адпаведная адзнака са спасылкай на нумар i дату пратакола фондава-закупачнай камiсii.
115. Першы экзэмпляр акта прыёму захоўваецца з пратаколам ФЗК, другi (у выпадку закупкi) перадаецца ў бухгалтэрыю музея, трэцi экзэмпляр - уладальнiку (сдатчыку).
116. Акты прыёму пастаяннага i часовага захавання нумаруюцца парадкавымi нумарамi асобна, пры гэтым нумары актаў часовага захавання маюць дадаткова шыфр "ЧЗ".
117. Акты прыёму пастаяннага i часовага захавання падшываюцца ў дзве асобныя справы ў храналагiчным парадку.
118. Нумарацыя актаў прыёму i выдачы прадметаў штогод павiнна пачынацца з першага нумара. У канцы кожнага каляндарнага года акты нумаруюцца па аркушах, шнуруюцца, апячатваюцца пячаткай музея.
119. Усе акты падлягаюць рэгiстрацыi ў спецыяльных кнiгах рэгiстрацыi актаў; пры гэтым вядуцца дзве кнiгi рэгiстрацыi актаў: прыёму i выдачы на пастаяннае захаванне, прыёму i выдачы на часовае захаванне.
120. Запiсы ў кожнай з кнiг рэгiстрацыi актаў доўжацца ад года да года да запаўнення кнiгi.
121. Акты прыёму i выдачы лiчацца несапраўднымi, калi яны не зарэгiстраваны ў "Кнiзе рэгiстрацыi актаў".
122. Акты прыёму ў пастаяннае карыстанне разам з пратаколам фондава-закупачнай камiсii з'яўляюцца падставай для запiсу ў кнiзе паступленняў.
123. Пры паступленнi матэрыялаў у часовае карыстанне (на выстаўку, экспазiцыю i г.д.) ад музея, архiва або iншай установы акт выдачы гэтай установы можа быць актам прыёму i рэгiструецца ў кнiзе рэгiстрацыi актаў праз дроб.
124. Акты прыёму поруч з пратаколам (або з выпiскай з пратакола) ФЗК з'яўляюцца падставай для запiсу ў кнiгу паступленняў.
Парадак падрыхтоўкi матэрыялаў на фондава-закупачную
камiсiю
125. Навуковы супрацоўнiк, якi выявiў i прыняў матэрыялы ў музей па акту, да перадачы iх сакратару ФЗК нясе адказнасць за iх захаванне.
126. У 3-5-дзённы тэрмiн з моманту паступлення (пасля камандзiроўкi, экспедыцыi i iнш.) матэрыялы з актамi перадаюцца сакратару фондава-закупачнай камiсii.
127. Сакратар ФЗК прымае матэрыялы па актах прыёму ад супрацоўнiкаў музея разам з суправаджальнымi дакументамi (легенда, заключэнне спецыялiстаў, даведка i iнш.).
Заўвага. Загадам дырэктара музея сакратар ФЗК з'яўляецца матэрыяльнаадказным за захаванасць прадметаў з моманту iх атрымання да разгляду на пасяджэннi ФЗК i да здачы на адказнае захаванне.
128. Пры паступленнi ў фонды калекцыi больш за сто адзiнак тэрмiн першаснай апрацоўкi можа быць падоўжаны адпаведным рашэннем ФЗК.
129. Сакратар ФЗК вядзе пратакол i "Кнiгу ўлiку пратаколаў фондава-закупачнай камiсii".
130. Пратакол фондава-закупачнай камiсii павiнен быць падрыхтаваны ў 15-дзённы тэрмiн i надрукаваны (у двух экзэмплярах пры закупцы), падпiсаны ўсiмi членамi камiсii i зацверджаны дырэктарам музея.
131. Дзяржаўныя ўстановы (музеi, арганiзацыi мастацкага фонда, букiнiстычныя i камiсiйныя магазiны i iнш.) перадаюць альбо прадаюць матэрыялы ў музей па наступных дакументах:
а) пры набыццi кнiг, iншых прадметаў праз букiнiстычны або антыкварны магазiн выпiсваецца рахунак, якi iдзе ў бухгалтэрыю для аплаты.
Заўвага. Неабходнасць набыцця антыкварных прадметаў, рарытэтных выданняў вырашае фондава-закупачная камiсiя, папярэдне;
б) з iншых музеяў, бiблiятэк i г.д. матэрыялы паступаюць па акту выдачы;
в) з устаноў i ведамстваў па загаду або пiсьмоваму распараджэнню дырэкцыi па акту прыёму;
г) пры закупцы матэрыялаў у прыватных асоб афармляюцца наступныя дакументы:
- акт прыёму ў 3 экземплярах;
- рахунак ад уладальнiка.
132. Навуковы супрацоўнiк пасля рашэння ФЗК складае навуковы пашпарт на кожны выяўлены iм прадмет i здае разам з актам прыёму ў фонды музея.
133. Пералiк неабходных дакументаў пры набыццi прадмета:
у фонды здаецца:
- акт прыёму - 1 экз.;
- навуковы пашпарт на кожны прадмет;
- пратакол ФЗК - 1 экз.;
- заключэнне эксперта або камiсii (пры неабходнасцi);
у бухгалтэрыю музея:
- акт прыёму - 2-гi экз.;
- выпiска з пратакола ФЗК;
- рахунак ад уладальнiка.
Парадак выдачы прадметаў у пастаяннае i часовае
карыстанне
134. Выдача музейных прадметаў у часовае i пастаяннае карыстанне ажыццяўляецца па адпаведных актах.
135. У акце выдачы дакладна ўказваюцца дата, месяц, год, месца, каму i па чыйму распараджэнню, для якой мэты i на якi тэрмiн выдадзены прадметы.
136. Пры гэтым прадметы дакладна пералiчваюцца адзiн за другiм, даецца кароткае iх апiсанне, указваюцца матэрыял, тэхнiка, захаванасць, манцiроўка (напрыклад, у раме пад шклом), нумар па КП i нумар навуковага iнвентара, указваецца iх кошт (калi прадметы набыты).
137. Акты выдачы ў часовае i пастаяннае карыстанне складаюцца ў двух экзэмплярах (першы экзэмпляр застаецца ў музеi, другi перадаецца асобе, арганiзацыi або аддзелу, сектару музея, якi атрымаў прадметы ў часовае карыстанне).
138. Прозвiшчы асоб, якiя здалi i атрымалi прадметы, павiнны быць запiсаны разборлiва ў дужках.
139. Выдача музейных прадметаў з фондаў iншым музеям у пастаяннае карыстанне ажыццяўляецца са згоды музея-уладальнiка па загаду Мiнiстэрства культуры Рэспублiкi Беларусь.
140. Выдача музейных прадметаў музеям або ўстановам у часовае карыстанне ажыццяўляе па пiсьмоваму дазволу Мiнiстэрства культуры Рэспублiкi Беларусь пры наяўнасцi гарантыйнага пiсьма i даверанасцi прымаючай установы. Пры выдачы музейных прадметаў у часовае карыстанне ва ўстанову (на выстаўку або для iншай мэты) у акце выдачы павiнна быць абумоўлена, што ўстанова, якая прымае музейныя прадметы, у асобе яе прадстаўнiка, азнаёмiлася з iнструкцыяй па ўлiку, захаванасцi музейных каштоўнасцей i абавязуецца яе выконваць.
Заўвага. Катэгарычна забараняецца перадача музейных прадметаў, якiя знаходзяцца на часовым карыстаннi, без згоды iх уладальнiка.
141. Пры стварэннi выстаўкi або стацыянарнай экспазiцыi ў музеi i яго фiлiялах прадметы выдаюцца па акту выдачы, якi сапраўдны ўнутры музея. Пры гэтым адказнасць за захаванасць экспанатаў нясе загадчык аддзела, фiлiяла, сектара або навуковы супрацоўнiк, адказны за выстаўку, экспазiцыю.
142. Кантроль за своечасовым вяртаннем музейных прадметаў, што выдадзены на часовае карыстанне, вядзе загадчык сектара ўлiку альбо адказны навуковы супрацоўнiк музея па спецыяльнай картатэцы.
Тэрмiн часовай выдачы можа быць падоўжаны дырэктарам музея, але не болей чым на адзiн год.
143. Кароткачасовая перадача музейных прадметаў у фоталабараторыю для навуковай работы або напiсання навуковых пашпартоў у межах музея ажыццяўляецца па дазволу галоўнага захавальнiка i афармляецца роспiсам асобы, якая прыняла iх, у спецыяльнай кнiзе.
144. Музейныя прадметы, якiя не ўвайшлi ў экспазiцыю цi выстаўку, вяртаюцца ў фонды на працягу трох дзён пасля адкрыцця выстаўкi, экспазiцыi.
Заўвага. У выключных выпадках (пры арганiзацыi выставак па-за музеем) тэрмiн вяртання можа быць падоўжаны па ўзгадненню з галоўным захавальнiкам музея.
Рэгiстрацыя новых паступленняў
145. Усе прадметы, што паступiлi ў музей на пастаяннае захаванне, пасля акцiравання i разгляду на пасяджэннi фондава-закупачнай камiсii на працягу месяца ўносяцца ў кнiгу паступленняў асноўнага або навукова-дапаможнага фонду. Прадметы, якiя паступiлi ў музей на часовае захаванне, рэгiструюцца неадкладна ў кнiзе часовых паступленняў.
146. Запiсу ў кнiзе паступленняў папярэднiчае складанне ўлiковай карткi, дзе зазначаюцца аўтар, назва, кароткае апiсанне, матэрыял, тэхнiка, памеры, захаванасць. На iх аснове складаецца ўлiковая картатэка.
147. Шыфр музея (абрэвiятура музея) i парадкавы нумар па кнiзе паступленняў прастаўляюцца на прадмеце i, адначасова, пасля запiсу ў кнiзе паступленняў у акце прыёму. Унiкальныя прадметы абавязкова фатаграфуюцца.
148. Да запiсу музейнага прадмета ў кнiгу паступленняў i надання яму ўлiковых абазначэнняў забараняецца выдача яго ў карыстанне.
149. Прадметы з каштоўных металаў i каштоўных камянёў апроч кнiгi паступленняў улiчваюцца ў спецыяльнай iнвентарнай кнiзе па ўлiку каштоўных металаў i камянёў у парадку, прадугледжаным Iнструкцыяй "Аб улiку i захаваннi музейных каштоўнасцей з каштоўных металаў i камянёў, якiя знаходзяцца ў дзяржаўных музеях".
150. Пры адначасовым паступленнi вялiкай колькасцi аднародных прадметаў (нумiзматычныя i графiчныя калекцыi, фотаматэрыялы i iнш.) дапускаецца групавы запiс. У гэтых выпадках колькасць прадметаў, якiя паступiлi, павiнна быць адлюстравана ў адпаведных парадкавых нумарах кнiгi паступленняў (напрыклад, КП-250-825. Калекцыя рускiх манет, XVIII ст., медзь) альбо ў кнiзе паступленняў робiцца сумарны запiс з наданнем калекцыi адзiнага нумара з адпаведнымi колькасцi дробнымi нумарамi ўваходзячых прадметаў (напрыклад, КП 250/1-26 Купава М., калекцыя лiнагравюр на тэму "Коласаўскiя мясцiны").
Групавы запiс у КП дапускаецца толькi пры наяўнасцi папрадметнага вопiсу склада дадзенай калекцыi, на якую ў кнiзе паступленняў робiцца спасылка. Групавы запiс прадметаў з каштоўных металаў i камянёў забараняецца.
151. Матэрыял, якi паступае ў музей у вынiку дзейнасцi археалагiчных, этнаграфiчных, геалагiчных i iнш. экспедыцый, улiчваецца першапачаткова па актам цi калекцыйным вопiсам комплексамi. У выпадку, калi пералiчаныя комплексы перадаюць у музей экспедыцыi iншых арганiзацый, яны паступаюць па актах з папрадметнымi вопiсамi, у якiх аднатыпныя матэрыялы запiсваюцца групамi, а ўнiкальныя - iндывiдуальна. Да запiсу ў КП археалагiчныя матэрыялы сiстэматызуюцца, падзяляюцца на асноўны i навукова-дапаможны фонд, у апошнi выдзяляюцца масавыя знаходкi (крэмневыя адшчэпы, фрагменты керамiкi i iнш., прадметы, моцна парушаныя i не падлягаючыя рэстаўрацыi). Паступiўшаму археалагiчнаму, этнаграфiчнаму, геалагiчнаму комплексу цi несiстэматызаванаму архiву мемарыяльнага характару даецца адзiны нумар КП. Колькасць прадметаў фiксуецца дробнымi парадкавымi нумарамi на падставе папрадметнага апiсання калекцыйнага вопiсу.
У сувязi з неабходнасцю папярэдняй сiстэматызацыi i камеральнай апрацоўкi экспедыцыйных збораў археалагiчных, этнаграфiчных, геалагiчных i iнш. калекцый, а таксама несiстэматызаваных архiваў мемарыяльнага характару тэрмiн iх запiсу ў кнiзе паступленняў вызначаецца фондава-закупачнай камiсiяй з ўлiкам складанасцi i аб'ёму работ.
152. Скарбы, якiя трапляюць у музей, захоўваюцца ў поўным складзе i не могуць змешвацца з iншымi прадметамi i iншымi скарбамi. Скарб пазначаецца адзiным нумарам кнiгi паступленняў i падрабязна ўлiчваецца па вопiсу.
153. Палявы цi калекцыйны вопiс павiнен быць падпiсаны асобай, што склала вопiс, зацверджаны подпiсам кiраўнiка экспедыцыi i пранумараваны i апячатаны пячаткай музея.
Навуковая iнвентарызацыя музейных прадметаў
154. Iнвентарызацыя - асноўная форма вывучэння, апiсання i навуковага вызначэння музейных прадметаў асноўнага фонду. Iнвентарызацыi падлягаюць усе музейныя прадметы асноўнага фонду, што паступiлi ў пастаяннае карыстанне.
155. Пры iнвентарызацыi музейныя прадметы сiстэматызуюцца па групах у адпаведнасцi з прынятай i зацверджанай музеем класiфiкацыяй асноўнага фонду.
У гiстарычных, комплексных музеях прадметы сiстэматызуюцца па тыпах крынiц, калекцыях, вiдах матэрыялу, вiдах мастацтва, тэхнiцы, прызначэнню. Напрыклад, рэчавыя крынiцы:
- прыродазнаўча-гiстарычныя калекцыi;
- археалагiчныя калекцыi;
- нумiзматычныя калекцыi (манеты, ордэны, медалi, жэтоны, знакi, плакаты i iнш.);
- этнаграфiчныя калекцыi i прадметы побыту;
- музычныя iнструменты;
- вырабы з металу, дрэва, керамiкi, тканiны i iнш.;
выяўленчыя крынiцы (жывапiс, графiка, скульптура, дэкаратыўна-прыкладное мастацтва, фотаздымкi, паштоўкi мастацкiя);
пiсьмовыя крынiцы (рукапiсы аўтарскiя, машынапiсы, кнiгi, часопiсы, газеты, дакументы, эпiсталярыi i iнш.);
кiнаматэрыялы i помнiкi гуказапiсу (пласцiнкi, магнiтафонныя стужкi, дыскi);
мемарыяльныя комплексы.
У мастацкiх музеях музейныя прадметы сiстэматызуюцца па вiдах мастацтва (жывапiс, скульптура, графiка, дэкаратыўна-прыкладное мастацтва i iнш.), матэрыялу i тэхнiцы (дрэва, метал, косць, гравюра, малюнак) або па iх прызначэнню (мэбля, нумiзматыка i iнш.).
У музеях з вялiкiмi мастацкiмi калекцыямi можа быць наступная сiстэматызацыя музейных прадметаў:
- жывапiс;
- iконапiс;
- графiка (малюнкi i акварэлi, гравюра i лiтаграфiя, плакаты, кнiгi з гравюрамi, прыкладная графiка);
- скульптура;
- архiтэктурныя дэталi i фрагменты;
- дэкаратыўна-прыкладное мастацтва (керамiка i шкло, вырабы з металу, вырабы з дрэва, косцi, камення, мэбля);
- нумiзматычныя матэрыялы (манеты, ордэны, медалi, жэтоны, плакаты, папяровыя грошы);
- археалагiчныя калекцыi.
У невялiкiх мастацкiх музеях колькасць груп можа быць паменшана да 3-4:
- жывапiс i iконапiс;
- графiка i архiтэктурныя чарцяжы;
- скульптура i фрагменты архiтэктуры;
- дэкаратыўна-прыкладное мастацтва (мэбля, тканiна, фарфор i г.д.).
156. Згодна класiфiкацыi асноўнага фонду i вызначэння колькасцi асноўных груп усе музейныя прадметы размяркоўваюцца памiж адпаведнымi раздзеламi. Кожны раздзел музейных прадметаў мае сваю iнвентарную кнiгу i шыфр. Напрыклад: iнвентарная кнiга для запiсу жывапiсу можа мець шыфр "Ж", графiкi - "Г", фотаздымкаў - "Ф" i г.д.
Заўвага. Матэрыялы навуковай бiблiятэкi i музейнага архiва ўлiчваюцца ў адпаведнасцi з правiламi спецыяльных iнструкцый адпаведных ведамстваў.
157. Запiсу ў iнвентарнай кнiзе папярэднiчае складанне iнвентарнай карткi, графы якой адпавядаюць графам навуковага iнвентару. Картка складаецца навуковым супрацоўнiкам, якi атрымаў прадмет для iнвентарнага апiсання. Тэкст да занясення ў iнвентарную кнiгу павiнен вiзавацца загадчыкам аддзела, галоўным захавальнiкам або намеснiкам дырэктара па навуцы, а пры адсутнасцi апошнiх - дырэктарам музея.
Супрацоўнiк музея, атрымаўшы музейны прадмет для iнвентарнага апiсання, у найбольш кароткi тэрмiн вывучае прадмет, апiсвае яго, пасля чаго прадмет заносiцца ў iнвентарную кнiгу за чарговым парадкавым нумарам, затым прастаўляюцца ў адпаведнай графе галоўнай iнвентарнай кнiгi шыфр i iнвентарны нумар прадмета.
158. Устанаўлiваюцца наступныя правiлы запаўнення граф iнвентарнай кнiгi музея:
Iнвентарны нумар. Асноўныя звесткi па кожнаму прадмету заносяцца пад асобным нумарам у iнвентарную кнiгу. Парадкавы нумар, пад якiм ён занесены ў кнiгу, з'яўляецца адначасова яго iнвентарным нумарам i прастаўляецца на самiм прадмеце.
Прадметы, якiя складаюцца з некалькiх частак, уносяцца ў iнвентар за адным нумарам, а кожная складаючая частка нумаруецца асобнай лiтарай: напрыклад, кубак са сподкам - П-161; кубак - 161/а, сподак - 161/б.
У камплектах прадметаў (напрыклад: сервiзы, гарнiтуры мэблi i iнш.) кожны асобны прадмет iнвентарызуецца за асобным нумарам, а прыналежнасць яго да камплекту агаворваецца ў графе "апiсанне".
Альбомы малюнкаў, фотаздымкаў запiсваюцца пад адным iнвентарным нумарам, а кожны аркуш атрымлiвае дробны нумар, прычым указваецца агульная колькасць аркушаў з замалёўкамi або колькасць фотаздымкаў, колькасць пустых i адсутных аркушаў або гнёзд для фотаздымкаў. У выпадку, калi альбом складаецца з твораў розных аўтараў, iнвентарызацыi падлягае кожны аркуш асобна.
Назва i апiсанне прадмета. Назва прадмета пачынаецца з прадметнага слова. Напрыклад: плакат друкаваны, паштоўка, рукапiс, касцюм мужчынскi, стол пiсьмовы i г.д.
Апiсанне дакументальных матэрыялаў пачынаецца з назвы аўтара дакумента або складальнiка, а дакументаў, не маючых аўтара, - з назвы дакумента.
Апiсанне мастацкiх помнiкаў (жывапiсу, скульптуры, графiкi, плакатаў i г.д.) пачынаецца з аўтара мастацкага твора: прозвiшча, iмя, iмя па бацьку i гадоў жыцця. Далей указваецца назва твора i коратка апiсваецца сюжэт. У выпадку, калi аўтар невядомы, запiс пачынаецца са словаў "Невядомы мастак".
Таксама неабходна ўлiчваць, цi мае прадмет па-мастацку выкананы пастамент, раму, аклад, якiя ўносяцца ў iнвентар за асобным нумарам.
Апiсанне партрэтных фотаздымкаў (адбiткаў i негатываў) пачынаецца з прозвiшча i iнiцыялаў заснятай асобы, указваецца год, да якога адносiцца фотаздымак, потым даецца апiсанне тыповых прыкмет партрэта: галава, пагрудны, паясны, у рост i г.д. Запiс фотаадбiткаў i негатываў з групавымi выявамi пачынаецца з агульнага наймення групы, далей пералiчваюцца заснятыя асобы.
Апiсанне фотаадбiткаў i негатываў з выявамi розных падзей, вытворчых працэсаў, вiдаў мясцовасцi i iнш. пачынаецца з наймення сюжэта. Па магчымасцi, указваюцца час, месца фотаздымкi, прозвiшча асобы,якую яна выканала.
Апiсанне ўзораў флоры i фауны неабходна пачынаць з назвы вiда на беларускай i лацiнскай мовах i ўключыць у яго ўсе дадзеныя палявых этыкетак.
Пры запiсу ў iнвентарныя кнiгi музея вырабаў з каштоўных металаў i каштоўных камянёў неабходна, акрамя звестак абавязковых для дадзеных груп музейных прадметаў, уключыць дадзеныя аб агульнай вазе прадмета (у грамах, каратах), а таксама назву i вагу кожнага каштоўнага металу, з якога складаецца прадмет. Пры наяўнасцi на прадмеце каштоўных камянёў указваюцца iх колькасць, назва, памер i вага. Адзначаецца колькасць пустых гнёздаў.
Прадметы з каштоўных металаў i каштоўных камянёў заносяцца ў iнвентар толькi пры наяўнасцi акта ювелiрнай экспертызы па апрабаванню каштоўных металаў i камянёў, з указаннем iх дакладнай вагi.
Разборка музейных прадметаў, маючых дэталi з каштоўных металаў i камянёў для вызначэння iх вагi, а таксама выключэнне каштоўных камянёў са сваiх гнёздаў катэгарычна забараняюцца.
Памеры i вага даюцца ў наступным парадку:
- для проставугольных прадметаў - вышыня i шырыня (даўжыня); пры вызначэннi памера тканiны ў цэльным адрэзе спачатку ўказваецца пастаянная велiчыня (шырыня), а затым - даўжыня;
- для аб'ёмных - вышыня, шырыня, глыбiня;
- круглыя i сферычныя прадметы вызначаюцца толькi па найбольшаму дыяметру;
- памеры ваз вызначаюцца iх вышынёй i найбольшым дыяметрам;
- для твораў графiкi ўказваецца двайны памер - аркуша i выявы (у мм);
- для твораў жывапiсу - памеры па падрамнiку або дошцы;
- вышыня статуi ўказваецца разам з плiнтам, калi яны складаюць адно цэлае;
- у касцюмах - кожная асобная частка: для кашулi, спаднiцы, верхняй вопраткi - даўжыня, аб'ём вората, шырыня падола; для штаноў - памер пояса, даўжыня. Пры абмерах забараняецца карыстацца мяккiм сантыметрам.
Захаванасць. У графу захаванасць уносяцца ўсе наяўныя дэфекты: трэшчыны, сколы, надрывы, зломы, пашкоджаннi фарбы, адсутнасць асобных частак або дэталяў прадмету i г.д., прычым дакладна ўказваюцца месцы i памеры асаблiва значных пашкоджанняў.
Кошт. Графа запаўняецца ў выпадку набыцця прадмета.
159. Iнвентарныя кнiгi, як юрыдычны дакумент музея, да iх запаўнення павiнны быць пранумараваны, прашнураваны i апячатаны пячаткай вышэйстаячай арганiзацыi, у падпарадкаваннi якой знаходзiцца музей.
Парадак спiсання музейных прадметаў
160. Без спецыяльнага дазволу Мiнiстэрства культуры Рэспублiкi Беларусь забараняецца выключэнне музейных прадметаў з кнiгi паступленняў i iнвентару.
У выпадку пашкоджання, крадзяжу або страты прадмета музей хадайнiчае перад Мiнiстэрствам культуры аб яго спiсаннi з дадаткам усёй неабходнай дакументацыi ў залежнасцi ад канкрэтнага выпадку: заключэння камiсii аб стане прадмета i немагчымасцi яго рэстаўрацыi, акта, фiксуючага акалiчнасцi страты або пашкоджання прадмета; дакументаў аб вынiках зверкi наяўнасцi з iнвентарнымi кнiгамi, а ў выпадку крадзяжу або сур'ёзнага пашкоджання прадмета - дакументаў аб мерах, прынятых дырэкцыяй музея па пошуках, аднаўленню пашкоджаных прадметаў i вынiках гэтых мер.
161. Падставай для спiсання i выключэння музейных прадметаў з iнвентарных кнiг музея з'яўляецца загад Мiнiстэрства культуры Рэспублiкi Беларусь.
162. Адзнака аб выключэннi прадмета з кнiгi паступленняў, iнвентарнай кнiгi робiцца ў графе "Заўвагi" са спасылкай на загад Мiнiстэрства культуры Рэспублiкi Беларусь, падпiсваецца галоўным захавальнiкам i замацоўваецца пячаткай.
163. Забараняецца выкарыстанне iнвентарных нумароў, вызваленых пасля выключэння музейных прадметаў для запiсу iншых.
164. Перавод музейных прадметаў з адной iнвентарнай кнiгi ў другую i адпаведна змена яго iнвентарнага нумара i шыфра робяцца па рашэнню фондава-закупачнай камiсii, зацвярджаюцца загадам дырэктара музея пры ўмове, што прадмет застаецца ў асноўным фондзе. Замена старых iнвентарных кнiг новымi магчыма толькi ў выключных выпадках i з дазволу Мiнiстэрства культуры. Пры атрыманнi дазволу i пасля завяршэння работы па перапiсцы старых iнвентарных кнiг складаецца акт на зробленую замену i iнвентарных кнiг. Акт замены зацвярджаецца Мiнiстэрствам культуры Рэспублiкi Беларусь.
165. У акце замены старых iнвентарных кнiг новымi дакладна фiксуецца дата, на падставе якiх дакументаў праведзена замена кнiг, прычына замены, апроч таго ў акце павiнна быць адзначана:
1) колькасць нумароў, перанесеных у новыя кнiгi;
2) колькасць нумароў, раней выключаных;
3) колькасць нумароў страчаных.
166. Акт на замену старых iнвентарных кнiг складаецца ў 3 экз.: 1-шы - у справаводства музея, 2-гi закладваецца ў кнiгу пагашанага iнвентара, 3-цi перадаецца Мiнiстэрству культуры Рэспублiкi Беларусь.
Да зацверджання акта замены старых iнвентарных кнiг новымi дзейнiчаючым лiчыцца стары iнвентар.
Улiк прадметаў навукова-дапаможнага фонду
167. Прадметы навукова-дапаможнага фонду акцiруюцца па формах акта прыёму i выдачы i заносяцца ў кнiгу ўлiку навукова-дапаможнага фонду.
Страницы: Стр.1 | Стр.2 | Стр.3 | Стр.4 | Стр.5 |
| 
